Ella Fitzgerald'dan Dinlediği Son Şarkı

Hannah Maple, Amerika'dan bir dekoratör. Evinin fotoğraflarını Rue Magazine'den aldım. Dingin bir ev olmasından öte, deri koltuklarında Ella Fitzgerald'ın oturmuş olması daha çok dikkatimi çekti. Bugün Ella'nın güzel sesini dinlerken oldukça karmaşık ve hüzünlü bir moddaydım oysa. Every time we say good bye diyordu Ella, Mehmet Pişkin son nefesini vermeden, bu şarkıyı dinleyerek, son sigarasını içiyordu. 35'lerinde, sevimli, zeki bakan, konuşma biçiminden, şehirli ve kontrollü olduğu belli olan birisi. Belli ki nazik, insanları kırmaktan çekinen, oldukça da incinmiş birisi. 14 dakikalık bir video çekerek, neden hayatını sonlandırmak istediğini anlatmış. Kimseleri suçlamak, ardından kötü hissettirmek istememiş belli ki. Bir sürü açıklama yapmış, teşekkür etmiş. Ancak sonunda umudu, yaşamak için sebebi kalmamış.

Facebook sayfasına girdim, baktım. Güldüğü, eğleniyor göründüğü pek çok fotoğraf. Benimkilerden farkı olmayan fotoğraflar. Onca insan arasında, yalnızlık. Anladım Mehmet Pişkin'i, yine de 'keşke yapmasaydın, keşke tanışmış olsaydık, konuşurduk' demeden duramadım kendi kendime. Sosyal medyada yazıştı insanlar. Cehennemde yanacağından, dindar olsa böyle boşluklara düşmeyeceğinden dem vurdular, sanki kendi hayatlarından çok tatminlermiş gibi. Baş edebiliyorlardı bir şekilde yaşamla işte. Kah cehennem korkusundan, kah dizilerle gelen uyuşukluktan; belki dostların yardımıyla, ailenin sevecenliğiyle, koştur koştur ay sonunu getirme telaşından, belki de düşünmeye, sorgulamaya, anlam aramaya vakit kalmamasından. Bir şeylerden destek alarak, en azından yaşıyorlardı.

Bir zamanlar Ella Fitzgerald oturmuş bu güzel kadının evindeki deri, kahverengi koltuklara. Birisinin yıllar sonra dinlediği son şarkıyı söyledikten önce ya da sonra. Gülümseyen, mutlu görünen insanların fotoğraflarında, bir köşede yerlerini almış bu koltuklar.Katı görünümleriyle 'baş etmek istiyorsan hayatta, kahverengi, deri bir koltuk gibi ol' dercesine.